Tanimasam bile üzülürüm
yitirilmis ümitlere...
Hi gerceklesmeyecek idaallere...
yasanmamis sevgilere, üsülürüm.
Bu yüzden korkarim yasami ertelemekten.
Ne yapilmasi, ne söylenmesi gerekiyosa
söylenmeli, yapilmali.
Seviyorsaniz, sevdiginizi bugün söyleyin.
Sevdanizi bugün yasayin.
Isinizde yapilacak ne varsa, bir an önce yapin.
Yarin cok gec olabilir.
Bir anda bitebilir hersey,
yasamak icin acele edin bence.
Kisa yasamisliklar, yasamamisliklardan dah iyidir
geriye dönüp baktiginizdakiler
cogunlukta olmasin.
Uzun vadeli hedefler bile bugünden
harekete gecmeli.
yarinlar cok uzakta olabilir.
Daha okulda baslamiyormuyuz ertelemeye yasami?
Ilk hedef kolej, sonra universite.
Hep yarina yatirim bugünü sonra,
yasamamiscasina.
Ise gireyim sonra...
evleneyim sonra...
Cicuklar büyüsün sonra...
Emekli olayim sonra...
Sonra....
Sonra...
Sonra...
Bir sürecin basinda, ortasinda yasam her an sona erebilir.
Sonrasi olmayabilir.
Fedakarliklar güsel ama,
unutmayalim (Herkes kendi hayatini yasar.)
